Overal om me heen: perfecte moeders die alleen maar leuke dingen doen met hun kroost. Ze zien er tip top uit in hun nieuwe outfit, zijn super aardig, verliezen nooit hun geduld, hebben alle tijd en hun kindjes? Die luisteren perfect en gedragen zich netjes. Klinkt het als jouw leven? In elk geval niet zoals de mijne. Deze moeders spot je trouwens niet ”in het echt”, maar hun perfecte leven speelt zich voornamelijk online af. Is dat in werkelijkheid ook zo? Ik denk van niet, daarom besloot ik dit artikel te schrijven: ik verlies weleens mijn geduld. Dat mag gewoon hardop uitgesproken (of in dit geval geschreven) worden. Verlies jij wel eens je geduld? Laat het me weten in de reacties hieronder.
meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier.
Ik verlies weleens mijn geduld
Dan maar geen ”perfecte” moeder. Wat is dat eigenlijk, de perfecte moeder? In mijn ogen is dat een moeder die alles voor haar kindjes (en gezin) doet zónder daarbij zichzelf te vergeten. Een moeder die haar gevoel volgt en er het beste van maakt met de middelen waarover ze beschikt. Als moeder mag je soms je geduld verliezen, met je handen in het haar zitten, het allemaal even niet meer weten én daarover praten. Dat laatste is nogal een dingetje in mijn ogen. Wij moeders praten elkaar tegenwoordig de grond in, veroordelen de ander en doen alsof het allemaal vanzelf gaaf. Alsof we weer op het schoolplein staan. O wacht: dat staan we ook! We zijn dan niet zelf het kind maar brengen ons eigen nageslacht.
Dit artikel is trouwens niet bedoelt om maandag onze kids in een Roy Donders outfit naar school te brengen zonder onze tanden gepoetst te hebben, maar we kunnen misschien iets eerlijker zijn na elkaar? Iedere moeder worstelt wel ergens mee. We hoeven elkaar niet te overrompelen met goed bedoelde tips maar een luisterend oor en een goede kop koffie doen wonderen. En wees blij voor een ander en veroordeel een andere moeder niet, dat is echt enorm goed voor de sfeer! Dit kan trouwens ook allemaal in het ”echt” en online.
Oké, nu weer terug naar het feit dat ik weleens mijn geduld verlies. Daar worstel ik dus mee. Is dat erg? Nee maar soms voel ik me daar wel schuldig over. Dat is normaal denk ik, het is niet iets waar je trots op bent. Ik plaatste van de week een foto op Instagram waarbij ik eerlijk vertelde dat ik weleens mijn geduld verlies. De reacties waren enorm lief maar ook confronterend. Iedereen herkende zich in mij en een lieve volger complimenteerde me met het feit dat ik hier zo eerlijk over durfde te zijn. Dit betekent indirect dus ook dat het een afwijkend geluid is in de online wereld, zowel op de sociale media als in de blogwereld.
Nu vraag je je misschien af, Francis wanneer verlies je je geduld dan? Nou dat kan om iets heel kleins gaan maar gebeurd voornamelijk wanneer ik minder goed geslapen heb. Wanneer ik moe ben kan ik minder hebben (wie niet?), kom ik kribbig over en is relativeren moeilijker. Mijn kinderen mogen deze emotie best van mij zien (liefst niet te vaak) en ik zeg daarbij ook ”sorry” of ”mama is een beetje moe”. Mijn kinderen verliezen namelijk ook wel eens hun geduld. Zij zullen ook moeten leren hoe ze daar mee om moeten gaan. Als wij doen alsof het er niet is, leren zij er ook niet mee om te gaan. Wij willen onze kinderen ook leren iedereen in zijn of haar waarde te laten, dit voorbeeld moeten we dus zelf geven. Alleen vertellen is daarin niet genoeg.
Resumé, het is dus prima zo. Ik mag soms best even mijn geduld verliezen! Ben er alleen nog steeds niet trots op.
Tot slot..
Zo, dit moest even van mijn hart. Met dit artikel, en indirect ook met mijn blog, wil ik meer van het echte moederschap laten zien. Zoals ik al zei, elke moeder worstelt wel ergens mee. Dit kunnen kleine of grote dingen zijn, dat maakt niks uit. Dit artikel komt recht uit mijn hart en je mag ervan vinden wat je wilt.
Wat vind jij van dit artikel en waar worstel jij als moeder of vrouw mee? Laat het me weten bij de reacties hieronder, op Facebook of Instagram. Je mag ook altijd via de contactpagina iets laten weten.
Liefs Francis.
Ik ken niemand eigenlijk die niet worstelt met het moederschap. Die perfecte moeders zie ik eigenlijk nooit.
Ook niet online? Ik zie ze in verschillende websites en vooral op Instagram.
Ik verlies ook wel eens al geef ik het niet graag toe en vind het ook niet leuk maar ben ook maar een mens en dank dat iedereen dat wel eens heeft
Helemaal waar Naomi.
tuurlijk verlies je wel eens je geduld….daar zijn we op het forum eerlijk gezegd heel open over
Goed om te lezen Felice!
Ik heb geen kinderen. Maar als ik om me heen kijk zie ik dat iedereen worstelt met h ert moederschap.
Het is niet leuk maar wel de waarheid.
denk dat we allemaal wel eens kribbig, moe en chagrijnig zijn en dat hoeft niet altijd verborgen hoeft te blijven. Wel goed dat je dit gewoon lekker van je afschrijft, lucht enorm op he 🙂
Ja dat lucht zeker op. Dank je wel voor je leuke reactie.
Mijn zoontje is net 7 maanden, maar ik zal me er later ongetwijfeld in herkennen 😉
Dat geloof ik wel. Zodra ze gaan lopen is het lastiger, althans hier haha
heel herkenbaar en ik vind ook dat je dat gewoon moet kunnen delen
Thanks dat je dat zegt. Lief!
Ik heb zelf geen kinderen, maar wat ik in mijn omgeving zie is dat het nooit perfect gaat met kinderen. Er is altijd wel iets. Net als in een leven zonder kinderen. Anders zou het de perfecte wereld zijn en dat is deze wereld nu eenmaal niet. 🙂
Gelukkig niet he, een perfecte wereld zou ook maar saai zijn.
Ik heb redelijk wat geduld, maar de laatste tijd is meneer zooooow erg! Waar ik normaal niet snel mijn geduld verlies is het nu zo’n 5x per dag 😉 *zucht
Herkenbaar!
Regelmatig verlies ik mijn geduld en zie je bij ons bobbeltjes achter het behang 😉 en dat is ook helemaal niet erg!
Met mijn dochter van 9 heb ik de laatste tijd ook ‘ruzies’, net als dat ze op school heeft met haar vriendinnen. Niet vaak, duurt nooit lang én we praten het altijd uit! Vooral dat laatste is belangrijk.
Het hoort bij het echte leven, is mijn mening. Als ze maar altijd en overal weten dat je vreselijk veel van ze houdt! 🙂
Thanks voor je open reactie. Het klopt wat je zegt, het hoort erbij en is onderdeel van het leven.