Fietsen en fietsers. Iedereen heeft er tegenwoordig wel een mening over en sommige meningen liegen er niet om. In mijn ogen zijn fietsers hetzelfde als automobilisten: sommige houden zich netjes aan de regels en anderen doen net of de gehele weg van hun is. Een bumperklever vind ik net zo vreselijk irritant is als grote groepen fietsers die met drie man breed de bocht nemen op een smal fietspad. Niet elke automobilist is hetzelfde en ook niet elke fietser (wielrenner of mountainbiker) is hetzelfde. In deze blog wil ik jullie vertellen waarom ik ben gaan fietsen, laat ik jullie mijn racefiets zien en vertel ik meer over mijn (weer) eerste ritje op de racefiets sinds 1,5 jaar. In mijn vorige blog, het weekoverzicht, kon je hierover al een stukje lezen. Lees je weer mee? Fiets je zelf ook of juist niet? Laat het me weten bij de reacties hieronder!
Waarom ik ben gaan fietsen
Dacht ik op een dag: ”fietsen, dat is iets voor mij!”. Nee zo ging het niet, nog niet bijna. Ik was een van die mensen die op een viaduct naar beneden liep met haar stapfiets in de hand. Niet omdat ik te veel gedronken had – ik vond het maar niks. Nu fiets ik toch? Benieuwd of ik nog steeds te voet van een viaduct af ga? Lees dan snel verder.
Fietsen? Kan dat in een zwembad?
Mijn man Jeffrey fietst al jaren op zijn mountainbike (MTB) de Drunense Duinen door. Ik heb hier vrijwel nooit interesse in gehad. Dat fietsen door het zand en tussen smalle bomen door in een scherpe bocht vond ik maar niks. Om nog maar niet te spreken over heuvels. Bang om te vallen misschien? Dat ook, vandaar het lopen van een viaduct maar ook: ik was een echte zwemster in hart en nieren. Ik heb alle diploma’s, van mijn A-diploma tot reddend zwemmen en heb zelfs mijn papieren om zwemlessen te geven. Toen ik studeerde was het zwembad, naast de kroeg, mijn tweede huis. Zolang een sport niet in het zwembad plaatsvond was het niks voor mij. Je leest het goed wás. Om nog terug te komen op de vraag of fietsen kan in een zwembad: ja! Tegenwoordig kun je spinning lessen in het water volgen, toen nog niet. Al lijkt mij dat persoonlijk dan weer niets.
Waarom dan toch op de fiets?
Er is in de afgelopen jaren veel veranderd in mijn leven. Op de eerste plaats ben ik verhuist – van Boxtel naar Drunen. Ik was lid van de Reddingsbrigade Boxtel en de afstand om te sporten werd me te groot. Voor één uur trainen was ik 2,5 uur van huis. In het begin deed ik dat nog, totdat ik aangenomen werd bij Bavaria in Lieshout. Dat is nu niet naast de deur vanuit Drunen. Ik zat al elke dag twee uur in de auto en wilde dat niet nog een uur extra doen om te gaan sporten. Er zijn verenigingen dichter bij huis. De dichtstbijzijnde Reddingsbrigade zit in ‘s-Hertogenbosch, dan kon ik in mijn ogen beter doorrijden naar Boxtel. Uiteraard zijn er ook andere zwemverenigingen in de buurt, maar alleen baantjes zwemmen of een les volgen ligt mij minder. Toch heb ik dat naast mijn fulltimebaan nog wel een tijdje gedaan, totdat ik zwanger werd van Ize. De afstand werd echt te groot en mijn lidmaatschap werd opgezegd. Erg jammer, maar een bewuste keuze.
Maar wat ging ik dan doen? Op een blauwe maandag heb ik nog ”hardgelopen”. Duren schoenen gekocht, Evie op de telefoon gezet en gaan. Drie keer ben ik geweest, en dat is dan nog naar boven afgerond. Ize is begin 2015 geboren en in september stond het sporten nog steeds op een laag pitje. Ik wilde iets doen, maar wat? Jeffrey kocht in oktober ’15 een nieuwe MTB en heeft samen met mijn schoonvader de oude MTB van omgebouwd tot een soort van hybride fiets. Niets meer dan een MTB met smallere racewielen erop voor over de weg in plaats van in de bossen. Ik ging het proberen, dit koste geen investering want de MTB was ”over” en de wielen mocht ik zolang van mijn schoonvader lenen. Zou het niks zijn, had ik in elk geval geen dure fiets gekocht.
Een nieuwe passie is geboren!
Mijn eerste ritje was op mijn verjaardag, 2,5 jaar geleden, en die kun je hier zien. Het was zwaar, want ik gebruikte spieren die ik daarvoor niet gebruikte maar wat voelde het goed! Even weg, actief bezig zijn én mijn hoofd was leeg. Heerlijk! Ik dacht nergens aan, bij het hardlopen was dit echt anders. Het was dezelfde euforie als bij het zwemmen. Dit ging ik zeker vaker doen, een nieuwe passie en uitdaging was geboren.
In vier maanden heb ik verschillende tochten gemaakt maar kwam er snel achter dat de fiets niet paste bij mijn lijf. De afstand van het zadel tot het stuur was bijvoorbeeld te lang. Hierdoor gaat sturen moeilijker en krijg je ook last van je armen en je rug. Het fietsen beviel nog steeds en samen met mijn man en schoonvader (die ook fanatiek fietst) ben ik me gaan oriënteren op een nieuwe racefiets. Over de weg fietsen, dat is het voor mij.
Scott Contessa Speedster 15 – 2016
Mijn oog viel direct voor de Scott Contessa Speedster 15, een model uit 2016. Sinds februari ’16 ben ik trotse eigenaar van deze fiets en heb hiermee nu bijna 3000 km gefietst. Dat vind ik persoonlijk best veel als je bedenkt dat ik er twee hele winters niet op gefietst heb en dat hij tijdens mijn laatste zwangerschap ook niet van de muur af is gekomen. Ik hoop er dit jaar vele km mee te mogen maken.
Het model is 49” inch en wordt aangegeven met een XS op het frame. Dat is dus een enorm verschil met de 53” inch waar ik eerst op fietste. De Scott is helemaal afgesteld op mijn lijf. De hoogte van het zadel en het stuur zijn zo afgesteld dat ik hiermee het meest comfortabel op de fiets zit met de minste weerstand. Daarnaast is dit echt een dames racefiets (o.a. smaller stuur en ander zadel). Hieronder nog enkele specificaties:
Fiets aan de muur
Ja je las het net goed, een fiets aan de muur. Door de fiets aan de muur te hangen neemt hij minder ruimte in en kun je er gemakkelijker bij. In januari ’17 kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn zoontje. Op dat moment hing mijn fiets al ”winterklaar” in de schuur en zal daar blijven hangen tot voorjaar ’18. Niet omdat ik niet meer wilde fietsen op mijn racefiets maar tijdens de zwangerschap vond ik dit niet verstandig en wanneer ik na de bevalling weer kon gaan fietsen zou het weer winter zijn. Om in de winter wel over de weg te blijven fietsen kocht ik in oktober ’16 een MTB. Het was erg jammer om tijdens de zwangerschap niet meer te fietsen maar het was voor een goed doel: september ’17 werd ons zoontje Luke geboren! De afgelopen weken werd het weer steeds beter en werd het ”tijd” om weer eens een ritje op de racefiets te maken. Dit heb ik best lang uitgesteld. Op de een of andere manier was die drempel voor mij best hoog en hing mijn mooie fiets nog steeds aan de muur.
Waarom?
- Op de racefiets heb ik klikpedalen (dan zit je schoenen aan je trappers vast) en op de MTB niet. Dit geeft een veilig gevoel. Als je het eenmaal (weer) door hebt dan geeft dat een net zo veilig gevoel maar voor mij moest dit gevoel nog terugkomen.
- De afstand van je zadel naar het stuur is bij een racefiets veel korter dan bij een MTB. Het sturen is veel anders en de stuurbeweging is daardoor ook veel gevoeliger.
- Het zadel van mijn MBT staat iets lager dan bij mijn racefiets. Hierdoor kan ik met mijn voet aan de grond op de MTB, ook al zit ik nog half op het zadel. Bij mijn racefiets kan dit niet waardoor je echt moet afstappen. Hier heb ik toen ik net fietste veel moeite mee gehad. Daarom had ik ook een beetje angst om weer op te stappen.
Eerste ritje in 2018 op de racefiets
Ik wilde niet dat van afstel uitstel kwam en ben uiteindelijk toch die eerste tocht weer op mijn racefiets gaan maken. Het was enorm spannend, zou ik vallen omdat ik verkeerd af stap? Of nog erger: af willen stappen terwijl mijn voet nog aan het pedaal vast zat (vergeten uit te klikken)? Ze zeggen dat iedere ”echte” fietser weleens valt doordat hij vergeet uit te klikken maar die portie had ik in 2016 al gehad en hoefde voor mij niet nog eens.
| Elapsed Time | Moving Time | Distance | Average Speed | Max Speed | Elevation Gain | Calories Burned |
|---|---|---|---|---|---|---|
|
02:20:06
hours
|
02:03:51
hours
|
49,05
km
|
23,76
km/h
|
32,04
km/h
|
82,00
meters
|
826
kcal
|
Maar man wat viel het reuze mee! Ik had een gemiddelde van bijna 24 km/u en 50 km gefietst. Voor een eerste keer niet verkeerd. Voor de zwangerschap van Luke was mijn conditie beter maar daar gaan we aan werken. Ik ben erg blij dat ik weer op mijn racefiets de omgeving kan gaan verkennen. Dit had ik echt gemist. Uiteraard vraag ik me af waarom ik dat moment zo lang heb uitgesteld en waarvoor ik dan daadwerkelijk bang was. Had ik mezelf die schop onder mijn kont maar eerder gegeven. Het belangrijkste is dat ik die stap uiteindelijk genomen heb en vanaf nu weer heerlijk kan gaan koersen. Met de MTB koers ik tegenwoordig ook de Drunense Duinen rond maar dat bewaar ik voor een ander artikel.
Tot slot
Dat niet iedereen fan is van wielrenners merkte ik helaas ook tijdens mijn laatste ritje. Ik was op koers met een collega, fietste netjes naast elkaar op een brede weg (waar dit dus mogelijk was). We werden ingehaald door een automobilist die het even nodig vond om heel overdreven zijn al schone voorruit te besproeien en schoon te wissen. Resultaat? Zijn voorruit was net zo schoon maar de ruitenwisvloeistof zat tot achter mijn oren. Ik maak me dan maar wijs dat deze persoon waarschijnlijk ook bumperklever is op de snelweg.
Dank je wel voor het lezen van mijn blog. Welke sport beoefen jij? Stap je net als ik ook op de racefiets? Vond je het een leuk om te lezen waarom ik ben gaan fietsen? Laat het me weten door een reactie achter te laten of like mijn bericht op Facebook. Je kunt ook altijd contact met mij zoeken via de contactpagina.
Liefs Francis
Vergeet je ook niet in te schrijven voor mijn nieuwbrief? Dat kan met de button hieronder.
100
252
1k
20
1k
Lieve bezoeker, beste hardwerkende mama,
Mamazetkoers is een platform die handvatten biedt zodat iedere moeder zichzelf durft te zijn.
Laat me je inspireren om ‘gewoon’ je ding te doen, je laten genieten van het moederschap zónder jezelf te verliezen en vooral jezelf durven te zijn!
Ik stel me open voor jou, durf jij de uitdaging aan te gaan en jezelf open te stellen voor de mensen om je heen?
