De laatste week begin ik een beetje kribbig te worden, daarnaast is mijn geduld ook als sneeuw voor de zon verdwenen. En heel eerlijk: dit artikel komt een beetje uit mijn tenen. Niet dat ik dit gevoel niet met je wilde delen, maar ik had al even de puf niet meer om te schrijven. Waarom? Ik ben moe. Dat verklaart ook direct mijn kribbige humeur, mijn gebrek aan geduld en het vele zuchten. In dat laatste ben ik trouwens erg goed, al is dat natuurlijk niet iets om over naar huis te schrijven. Ik ben moe dus, maar nu? Op de bank zitten zuchten helpt in elk geval niets. In dit artikel vertel ik je hoe onze verhuizing is gegaan en wat voor effect dit op mij heeft gehad. Lees je mee?

Meer persoonlijke artikelen lezen? Check dan deze artikelen.

Ik ben moe…

Wie mijn vorige artikelen heeft gelezen denkt misschien: maar een tijdje terug had je toch een dipje? Klopt, maar wat ik nu voel is wel degelijk wat anders. Waar ik vroeger als kind over alles kon huilen wanneer ik moe was, word ik nu een chagrijnige zuchtmachine. Het enige verschil is dat ik het als kind niet door had (mijn moeder overigens wel), maar nu wel aan mezelf merk. Ik heb best wel wat geduld met de kindjes, wanneer ik dat begin te verliezen komt dat meestal door vermoeidheid.

Moe zijn na een verhuizing is trouwens ook niet heel raar, het is namelijk een hele verandering wat ontzettend veel werk en tijd kost. Echter viel voor mijn gevoel de verhuizing reuze mee, het is denk ik meer dat ik daarna de slaap niet meer echt kon inhalen. Een aantal dagen voor de verhuizing heb ik de gehele zolder, badkamer en keuken verhuisd. Concreet betekent dit dat ik al onze spullen al naar het nieuwe huis heb gebracht en een goede plek heb gegeven. Dit was een bewuste keuze, ik kan wel 15 dozen in de keuken duwen op de verhuisdag maar een kop koffiezetten is er dan de eerste dagen niet bij. Laat staan om überhaupt in de keuken te komen. Ik wilde heel graag (samen met mijn man natuurlijk) dat we de dag van verhuizing op onze eigen bank konden proosten en dat de kinderen in hun volledig ingerichte kamertjes konden slapen. Dit allemaal zodat de overgang voor de kinderen zo fijn mogelijk was, en na een weken druk bezig zijn hadden we die wijn op de bank in ons nieuwe huis ook wel verdiend!

Het inpakken, verhuizen en uitpakken van alles wat op zolder stond en de keuken was immens veel werk. Alles bij elkaar ben ik er twee hele dagen mee bezig geweest én drie avonden. Waar ik normaal die tijd voor mezelf had, was ik nu druk bezig. Begrijp me niet verkeerd: het is het me allemaal waard geweest. We zijn dan de dinsdag voor kerst verhuisd en twee dagen later was ik volledig uit de dozen! Dat geeft echt rust, ons nieuwe huis voelt ook direct als thuis. Niet alleen voor Jeffrey en mij maar ook voor onze kindjes. Hier zijn we echt heel blij en dankbaar voor. Ze slapen hier goed, op wat peuter- en kleutergedrag na dan. Maar dat ligt natuurlijk niet aan het huis maar aan de leeftijd.

Alles met betrekking tot de verhuizing is goed gegaan. De vrijdag na de verhuizing zijn ons laatste meubels geleverd: een grote buffetkast en een dressoir. De buffetkast is een echte eye catcher, zo blij mee. De recepten van oma van Dijk en het duivenlepeltje van oma van Hamond hebben er een prachtige plek in gekregen. Al is het wel gek, onze eerste kerst in ons nieuwe huis maar ook mijn eerste kerst zonder oma’s. Niet dat ik ze altijd zag met kerst, het tegendeel juist maar we deden wel altijd bellen. Dat wilde ik dit jaar weer doen maar was dus even een gek momentje, gelukkig kon ik nog wel met mijn opa’s bellen. O, en voordat ik het vergeet: de vier werkdagen voor kerst zijn ook onze trappen ook nog gerenoveerd. Ik wilde heel graag dat alles ”af” kwam, maar besef nu pas hoeveel energie me dit gekost heeft. Ondanks dat we veel uit handen hebben gegeven.

Enfin, ik ben moe maar ga niet al zuchtend en steunend op de bank zitten (soms wel heel even hoor, laten we wel eerlijk blijven). Daar is het leven te mooi en te leuk voor. En: zo wil ik mijn vrije dagen ook niet doorbrengen. Wat doe ik dan wel? Genieten van het poetsen van dit nieuwe huis. Lekker opruimen (daar word ik echt happy van) en meer tijd voor mezelf inplannen. Zo heb ik gisteren een lekker wijntje gedronken bij een vriendin, mijn nagels weer laten doen en beloon ik mezelf vaker met iets lekkers op de bank én een wijntje. In januari ga ik wel weer op de weegschaal staan en zien hoe de vlag er dan bij hangt. Voor nu focus op de innerlijke versie van mezelf. Per slot van rekening moet je dat toch echt zelf doen. Uiteraard geniet ik ook van de kindjes en de tijd die we hebben als gezin, maar dat spreek voor zich natuurlijk.

Tot slot..

Het beginnen aan dit artikel was moeizaam, zoals ik al in de intro van dit artikel aangaf, maar zodra ik er even voor ging zitten ging het weer als vanzelf. Bij gebrek aan (voldoende) tijd voor mezelf vervaagt ook de motivatie om te schijven. Nu hoef je trouwens geen medelijden te hebben: die ”me-time” heb ik mijzelf ontzegt en gestopt in iets anders wat ik op die momenten belangrijker vond. Nu vraag ik me wel oprecht af: moest inderdaad alles zo snel af en was het echt nodig om daarvoor veel aan de kant te zetten? Misschien is het antwoord wel ‘nee’, maar we doen er niks meer aan. Voor nu: ik ga nog even genieten van al het moois wat dit weekend te brengen heeft en wens ik jullie alvast een gezond en gelukkig 2020. Hopelijk brengen jullie mijn website ook in het nieuwe jaar weer een bezoekje 🙂 .

Liefs Francis

Nieuwsbrief100
Facebook252
Instagram1k
Pinterest20
Pinterest
fb-share-icon
LinkedIn1k
LinkedIn
Share