Op donderdag 10 januari 2019 is mijn oma overleden. Ik heb even getwijfeld of ik dit artikel zou publiceren of niet, waarom? Het is niet mijn bedoeling om aandacht te trekken of wat dan ook. Mijn blog is voor mij een enorme uitlaatklep om mijn gevoelens en emoties te uiten. De vrolijke en uitbundige emoties, maar ook de verdrietige en angstige gevoelens. Daarnaast, het schrijven helpt me om dit alles te kunnen verwerken en een plaatsje te geven. Om die reden heb ik dit artikel toch online gezet: afscheid nemen van mijn oma.
Afscheid nemen van mijn oma
Het is gek, ik ben 32 jaar en ik had tot sinds kort al mijn opa’s en oma’s nog om me heen. Enorm bijzonder en ben er nog altijd dankbaar voor. Zowel de ouders van mijn moeder als van mijn vader leefde nog. Een paar weken terug is, heel onverwacht, de moeder van mijn vader overleden. Ondanks het feit dat ik oma niet vaak zag, is het gemis en het verdriet er niet minder om. Na 81 jaar was haar kaarsje op.
Mensen om me heen vragen hoe ik me voel, maar heel eerlijk? Ik weet het niet zo goed. In het begin was het besef er nog helemaal niet. Dat besef kwam pas echt binnen op de avond voor de uitvaart. Die avond was er de mogelijkheid om fysiek afscheid te nemen en haar te zien. Tegen de meeste adviezen in, heb ik dat toch gedaan. Ik kon het niet afsluiten en heb voor mijn gevoel geen afscheid genomen en afscheid nemen: dat had ik nodig. Het was niet makkelijk, maar het viel mee. Ik herkende mijn oma, al was het natuurlijk wel vreemd. Haar ogen gesloten en haar handen ijskoud. Vanaf dat moment was het besef echt aanwezig: mijn oma is er echt niet meer.
Ik ben enorm blij en dankbaar dat ze 32 jaar in mijn leven is geweest en dat ze mijn beide kindjes heeft leren kennen. Net zoals ik haar moeder ook heb gekend en mij ook nog goed kan herinneren. Mijn kinderen zijn helaas te klein om zich haar straks te kunnen herinneren, maar ik heb prachtige foto’s van haar. Daarnaast heb ik ook tastbare herinneringen, de tandenkralen, een duivenlepeltje, de doopjurk en het doopkleed die ze zelf maakte van haar trouwjurk. Niets van (geld)waarde, maar emotioneel betekent het heel veel voor me. Het zijn dingen die ik door kan geven aan mijn kinderen, zo blijft ze altijd een beetje fysiek bij ons. Het duivenlepeltje heeft trouwens een mooie plek in onze woonkamer gekregen, dit kun je zien op bovenstaande foto.
Ik ben gek op schrijven, zoals je ondertussen weet. Om het af te sluiten wilde ik nog bij de uitvaart een zelfgeschreven stukje tekst voorlezen. De tekst kun je hieronder lezen, het was onwijs moeilijk maar ben erg blij dat ik het gedaan heb. Het komt recht uit mijn hart en is mijn herinnering aan oma. De dagen na de uitvaart voelde het allemaal nog onwerkelijk, alsof het eigenlijk niet gebeurd was. Nu heb ik het een plekje gegeven, het verdriet is nog niet over en er komen zeker momenten waarbij ik haar enorm zal missen.
”Mijn Oma”
dat was een bijzondere vrouw
zo eentje met het hart op de tong
die schaamteloos vroeg: ‘’bende al zwanger?’’
ze was namelijk wel toe aan een achterkleinkind
wat was ze onwijs krachtig
en een tikkeltje eigenwijs misschien?
zo moest ik een keer bij de Magnolia 45 minuten wachten
voordat ze de deur voor me opendeed
mijn Oma, wist ook precies wat en hoe ze het wilde
en had ze, zoals je weet, geen blad voor haar mond
tijdens elk bezoek kreeg ik steevast dezelfde opmerking:
”hedde gij nou een dikkere kont gekregen?”
wat was ze erg lief, vergeet dat niet
want zodra dat achterkleinkind zich aandiende
kreeg ik haar doopjurk en doopkleed, zelfgemaakt van haar trouwjurk
waar haar kinderen, ikzelf en mijn beide kindjes in zijn gedoopt
Oma, ik zal je nooit vergeten,
net zoals de vele kopjes thee aan de keukentafel
altijd met een duivenlepeltje en een quukske
en natuurlijk op zondag natuurlijk een lekkere kop soep!
Liefs Francis
Dank je wel voor het lezen van dit artikel: ‘afscheid nemen van mijn oma’. Volg je me al op Facebook of Instagram.
100
252
1k
20
1k
Schrijven doet inderdaad veel. Wat een mooi tekstje dat je schreef. Ik snap volledig dat je haar ook wou zien. Het afscheid is daardoor wel harder maar je kan echt afscheid nemen. Veel sterkte!
dank je wel voor je lieve reactie Amelie.
Gecondoleerd.. de dood blijft iets bijzonder verdrietigs… neem de tijd om het te verwerken
dank je wel Balou.
Hoi Francis, zo begrijpelijk dit verdriet. Dood hoort bij leven, maar dat maakt het niet minder moeilijk. Ik weet nog dat mijn oma overleed, ik was 10 en ze was de eerste mens, die ik dood heb gezien. Dat blijft op je netvlies. Mooi dat je van alles van haar bewaart, alles krijgt een mooi plekje, zo blijft ze in jullie herinnering.
Ik ben totaal niet materialistisch maar de kleine dingen met een herinnering betekenen het meeste voor me. Ik ben 32 en maakte dit pas voor de eerste keer mee. Het was bijzonder en moeilijk om haar te zien en zal het idd ook nooit vergeten. Dank je wel voor je reactie.
Het blijft verdrietig om iemand die je dierbaar is te verliezen, hoe oud je ook bent. Ik heb ook bijna al mijn grootouders nog en het zal raar zijn om ze ooit kwijt te zijn. Veel sterkte.
dank je wel Lianne!
Ik begrijp je verdriet! Heb ook al 1 oma verloren maar mag er niet aan denken dat ik men andere oma ook zou verliezen! Veel sterkte met de verwerking xxx
Dank je wel Stefaan. Ondertussen heeft het aardig een plekje nu maar sommige momenten zijn erg moeilijk. Hopelijk blijven mijn andere opa’s en oma nog lang leven en kunnen we nog veel mooie momenten maken samen.
Gecondoleerd en goed dat je dit artikel geschreven hebt, het geeft je zelf steun en waarom zou je er dan niet over schrijven. het verlies van een dierbare is gewoon heel moeilijk.
Klopt helemaal wat je zegt Lodi, het heeft enorm geholpen! Het leven heeft mooie kanten en helaas ook mindere. Over beide mag geschreven worden. Dank je wel voor je reactie.
Gecondoleerd. Ik ben zelf in juni mijn opa verloren. Nu heb ik nog maar 1 oma over. Schrijven is inderdaad een uitlaatklep.
Heftig Laura! Hopelijk mag je oma nog lang bij je zijn én blijven schrijven als dat helpt. x
Ik vind het gedicht dat je hebt geschreven voor je oma erg mooi. Het besef komt vaak pas later, wanneer je niet meer bezig gehouden wordt met het voorbereiden van de uitvaart. Afscheid nemen blijft lastig en het proces van rouw is ook voor iedereen weer anders. Sterkte!
Hoi Marie, dank je wel voor je lieve reactie. Het is idd lastig en uiteraard zijn er nog steeds af en toe moeilijke momenten. Het opschrijven heeft me in elk geval erg geholpen. Tof dat je de moeite hebt genomen om een reactie achter te laten. Doet me goed.
Beste Fransis, bedankt voor het delen van je persoonlijke verhaal. Ik ben vorig jaar ook mijn oma verloren en snap precies hoe het voelt. Een uitvaart plannen lijkt mij al moeilijk genoeg, wat ontzettend dapper dat jij een tekst voorgelezen hebt. Sterkte ook nog voor de komende tijd, want (in mijn ervaring) rouwen stopt niet.