Twee weken gelezen was het zover, de eindvoorstelling van de dansvereniging van Ize. Sinds haar derde verjaardag is ze gestart met dansen. In dit artikel vertel ik je hoe we de eerste keren het dansen hebben beleefd en wat we van de eindvoorstelling vonden. Hoe was dat mijn kleine meisje op het toneel in het grote theater en kon deze mama haar tranen bedwingen? Lees dan snel verder!
De eerste keer dansen
We vinden het belangrijk dat onze kinderen aan beweging doen. Voor de jonge leeftijd van Ize (3) is er niet veel keuze. In de gemeente hier is de keuze uit dansen, peutergym en peuterzwemmen. De keuze voor dansen was snel gemaakt, bij enige vorm van muziek springt onze kleine meid in het rond en zwaait ze met haar armen alle kanten op. Het beleid is dat ze pas met 3 jaar morgen starten. De zaterdagochtend van haar 3e verjaardag mocht ze komen oefenen. Een leuker cadeau hadden we haar niet kunnen geven.
Je vraagt je misschien af hoe dat dan gaat, dat dansen. Het is een groepje van 12 kinderen die allemaal 3 of 4 jaar zijn en de les duurt 45 minuten. Het is prachtig om te zien, sommige staan nog even te dromen terwijl anderen al super fanatiek de juf nadoen. En Ize? Die rende steeds achter de projectie van de discolamp aan. Heerlijk om te zien. Het gaat erom dat ze het leuk vindt én voor de beweging.
Ze genoot met volle teugen en iedereen op haar verjaardag die middag moest horen wat ze die ochtend gedaan hadden. Dat we de week erna weer bij de dansles waren was geen verrassing.
Stoere joggingbroek vs. Tutu-pakje
In de e-mail met informatie stond, geef de kinderen makkelijk zittende kleding aan. Ik had een super stoere mintgroene joggingbroek voor haar gekocht met een wit shirtje. Voor de koude dagen ook nog een matching trui. Het stond haar geweldig! Na de 2e keer dansen heeft ze de outfit alleen nooit meer naar het dansen aangehad. De meiden die al langer in het dansgroepje zaten verschenen allemaal in een roze tutu. Dus toen ik aan mijn dochter vroeg of ze definitief op dansen wilde was het antwoord met een wijzende vinger:
Ja, maar dan ook dat aan!
Diezelfde ochtend dus samen naar de winkel om een roze tutu te kopen met bijpassende schoentjes. Ze is er erg blij mee en ze gaat elke zaterdagochtend met plezier naar de dansles. De eerste keer dat ze de tutu aan had en haar zo zag stralen moest ik wel even slikken. Uiteraard omdat deze mama super trots was op die kleine meid! De weken verstreken en ineens was daar de informatie & uitnodiging voor de dansvoorstelling in juni.
Eindvoorstelling
Na 5 maanden ”trainen” was het dan zover: de eindvoorstelling. De kinderen hebben 2 dansjes geleerd, een muizendans en een piratendans. In de linkjes vindt je alleen de muziek, niet de exacte muziek maar deze komt het beste in de buurt. De dansjes zijn uiteraard bedacht door de juffen van de dansvereniging en zijn uniek.
Ik denk dat het spannender was voor mama dan voor Ize. We gingen op de fiets naar het theater en onderweg werd iedereen al getrakteerd op vrolijke (en valse) liedjes. Ze was er klaar voor, voor de ochtend- en de middagvoorstelling. In totaal 4 keer dansen.
Bij de ochtendvoorstelling hielp ik met enkele andere moeders mee achter de schermen om de 12 stuiterende kids op tijd, compleet én in de juiste kleding & make-up op het toneel te krijgen. Een uitdaging maar ook erg gezellig. Tijdens de lunch hebben we ook een lekkere picknick gehouden.
Hoe was het? Geweldig! Ize heeft enorm genoten en wil het liefste vandaag die dag opnieuw beleven. Gelukkig gaan de danslessen nog door tot de zomervakantie, in de zomerstop zal ik zelf iets moeten bedenken ben ik bang. Hoe heb ik het ervaren? De eerste keer dat ze op het toneel stonden (ik achter de schermen) hield ik het al bijna niet meer droog. Wat is het fantastisch om die kindjes zo te zien stralen en hun best te zien doen. In de middag zat ik in de zaal en heb ik echt wel een traantje gelaten. Ik ben enorm trots en zodra ik de filmpjes weer terugkijk voel ik me weer precies zoals toen in de zaal.
Tot slot..
Het grappigste moment van die dag? Bij de afsluiting in de middag stond onze dame met alle andere dansers op het podium. Sommige waren met de serpentine aan het spelen die even daarvoor uit het plafond kwam. Ineens hoorde we een klein kinderstemmetje schreeuwen waarna de mensen in de zaal erg moesten lachen:
”Jongens, niet doe-hoen”
Die kreet was natuurlijk van onze (eigenwijze) dame. Dank je wel voor het lezen van dit artikel en dat je een bezoekje brengt aan mijn blog. Zit jouw kindje ook op een sport of hoe komen jouw kindjes aan hun beweging? Laat het me weten bij de reacties hieronder of via de contactpagina. Volg me op Facebook en Instagram en je mist niets meer!
Vergeet je ook niet in te schrijven voor mijn nieuwbrief? Dat kan met de button hieronder.
100
252
1k
20
1k
Lieve bezoeker, beste hardwerkende mama,
Mamazetkoers is een platform die handvatten biedt zodat iedere moeder zichzelf durft te zijn.
Laat me je inspireren om ‘gewoon’ je ding te doen, je laten genieten van het moederschap zónder jezelf te verliezen en vooral jezelf durven te zijn!
Ik stel me open voor jou, durf jij de uitdaging aan te gaan en jezelf open te stellen voor de mensen om je heen?
