Blogger Astrid over paniek die je als moeder kunt voelen

Elke maand verschijnt er op Mamazetkoers een artikel van Astrid, vandaag schrijft ze over de paniek die je als moeder kunt voelen. Astrid is 32 jaar, getrouwd met Paul en samen hebben ze 3 kindjes: Yenthe (6), Thijs (4,5) en Foof (1,5), en helaas zijn ze ook ouders van een sterrenkindje. Benieuwd naar haar verhaal over paniek als moeder? Lees dan snel verder.

Paniek!

Ik ben dus echt zo’n moeder die eerst in paniek raakt en daarna pas kan handelen. En dat merk ik vaker bij kleine ongelukjes in huis. Bijvoorbeeld een tand door de lip, vinger tussen de deur of niet en maar op. Dan zijn de standaard stappen: Paniek -> Kind troosten -> Paul bellen en dan pas weer rustig worden! Maar een tijdje terug was er écht paniek.

Een ongeluk zit in een klein hoekje

We zijn bij mijn schoonzus op bezoek en we staan op het punt om weg te gaan. Voordat we kunnen gaan moet eerst de hond nog gevangen worden voordat het hek open mag. Omdat we op dat moment zo druk zijn met de hond is er een moment onoplettendheid. Vast herkenbaar voor elke moeder.

Dan plots: een oorverdovend gegil, en iedereen staat op scherp! Wat gebeurd er? Ik kijk om en zie mijn zoon in het hek hangen, maar zijn voet zit tussen het hek en staat verkeerd om. Dit beeld is zo ontzettend naar, schik me kapot.. en daar is het dan weer PANIEK! Ik kan niet vooruit, niet achteruit, ik kan niks uitbrengen, ik kan alleen mij handen voor mijn gezicht slaan. Dit beeld is zo ontzettend naar en heftig!

Een vriend van de familie tilt mijn zoon Thijs uit het hek en legt hem op de grond. Gelukkig is mijn man verzorgende en blijft hij altijd rustig! Hij doet de schoen uit en kijkt even, op dat moment denkt hij dat het wel meevalt en wilt graag even uit de situatie en weg van daar.

We gaan naar huis

Thijs en Paul gaan met de auto en ik loop met Foof en Yenthe met wat familie richting ons huis. Als ik thuis ben is Paul al aan het bellen met de HAP, huisartsenpost, want toch niet goed. Ik zie mijn zoontje zijn pijn en verdriet en ik? Ik heb chaos in mijn hoofd. Hoe kan ik de pijn weg halen? Wat moet ik meenemen naar het ziekenhuis? Hoe kan ik hem het beste troosten?

Naar het ziekenhuis

Ik besluit samen met mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis te rijden, want ja als er bezoek thuis is kun je moeilijk allebei zomaar weggaan. Daarnaast hebben we ook nog twee andere kinderen die we niet alleen thuis kunnen laten. Ik draag Thijs naar binnen, hij is al 5 en dus niet meer de lichtste en kleinste om te tillen.

De mevrouw aan de balie had ik ook nog bijna over de balie heengetrokken, want ze moest het pasje hebben maar daar kon ik niet bij. Dan moest ik mijn jongen maar even op de grond zetten! Ik zeg: Pardon?? Ja dan moet je hem even op de grond zetten. Mijn reactie? Mens, je ziet toch dat dat niet gaat?!

Mijn schoonmoeder ziet het gebeuren en komt ook even naar binnen gelopen. Wat dus niet mag i.v.m. de huidige coronamaatregelen. Maar ja, dit is een noodgeval. Zij pakt mijn portemonnee en pak Thijs zijn pasje eruit. Waarop de vrouw achter de balie het nog even nodig vindt om op een zeurende toon te vermelden dat er maar één persoon mee mag. Ja, zegt mijn schoonmoeder, dat snap ik ook wel maar je ziet zelf toch ook wel dat dit niet gaat. Beetje inlevingsvermogen mag wel! Oké 1-0 voor mijn schoonmoeder!

Wachten, wachten en nog meer wachten

Na maar liefst 3 kwartier in de wachtrij wachten, 2 personen die zonder afspraak binnen zijn gelopen en wél voor mogen, mogen we dan eindelijk naar de huisarts. De huisarts kijk en reageert direct door een bed van de spoedeisende hulp meteen te laten komen. Zij kan wel de situatie gelukkig goed inschatten en reageert adequaat. Er worden foto’s gemaakt en die liegen er niet om: het was een flinke breuk!

De gipsmeester kwam, welke ik overigens ook het liefst nog een klap had verkocht omdat hij zo lomp deed met het gebroken been en ik Thijs zijn pijnlevel door het dak zag vliegen. Mijn moederhart had het er moeilijk mee maar zijn been werd in mooi blauw gips tot zijn lies ingegipst.

Eind goed, al goed!

Inmiddels loopt hij weer en is er niks meer aan te zien of te merken. Ikzelf heb nog dagen last gehad van het beeld dat ik zag. En nu wil ik extra voorzichtigheid terwijl hij overal vanaf springt, maar dat zal wel moeders eigen zijn.

Ik ben wel benieuwd of jullie ook meteen zoveel paniek ervaren of blijven jullie heerlijk rustig?!

Veel liefs Astrid, kom je me ook volgen op Instagram?

Tot slot..

Dank je wel Astrid voor je oprechte verhaal over de gebroken been van je zoontje en de paniek die je daarbij voelde. Ik herken veel van mijzelf in jou, ik kan soms ook flink stressen en in de paniek schieten alvorens ik echt ga nadenken en handelen. Er zijn vast meer moeders die zich hierin herkennen. Hoe is paniek voor jou? Laat het me weten bij de reacties hieronder, op Facebook of Instagram. Je mag natuurlijk ook altijd een privé berichtje sturen via de contactpagina.

Liefs Francis

Vergeet je niet in te schrijven voor mijn nieuwsbrief! Dat kan met de button hieronder:

---

---