Het Echte Moederschap

Op de verschillende sociale media wordt tegenwoordig een perfect beeld geschetst van het moederschap. Vrolijke plaatjes, alleen maar positief en peuters en kleuters die zich netjes gedragen. Ik had het er toevallig van de week met een mede-mama over. Het lijkt soms wel dat het ”ik-kan-ze-wel-achter-het-behang-plakken” gevoel tegenwoordig uit den boze is. Dat er ook moeders zijn die zich schamen voor die gedachte en het idee hebben dat het daadwerkelijk perfect is bij de gezinnen om ons heen. Juist daarom schrijf ik dit artikel: het echte moederschap. Wat bestaat uit vallen en opstaan, hele mooie momenten maar soms ook met ”ik-kan-ze-wel-achter-het-behang-plakken” gevoel. Zoals het moederschap echt is. In dit artikel deel ik een aantal geweldige en moeilijkere momenten uit mijn moederschap. Uiteraard is dit artikel ook met een knipoog geschreven. Wat had jouw kindje gedaan toen jij het ”ik-kan-ze-wel-achter-het-behang-plakken” gevoel had? Laat het me weten bij de reacties hieronder.

Schrijven over de mindere momenten

Laat ik vooropstellen dat je het als mama niet graag wilt hebben over de zware momenten. Je bent er niet trots op en je wilt het al helemaal niet uitgebreid online met iedereen delen. Toch vind ik dat we er ons niet voor hoeven te schamen, het hoort erbij. Ook ik ben niet iemand die alle zware momenten deelt. Ik wil ook niet dat wanneer mijn dochter straks ouder is, ze al die dingen uitgebreid terug leest. Of haar vriendinnen. Dat het dus minder zichtbaar is snap ik al te goed. Toch vind ik het wel fijn om bij vriendinnen of bij manlief het af en toe kwijt te kunnen. Eigenlijk zouden we dat allemaal moeten doen, erover praten. Misschien houd je er zelfs wel een handige tip aan over. Wij mama’s moeten elkaar steunen en niet veroordelen.

De prachtige momenten

Het mooiste van het moederschap vind ik om te zien hoe mijn kindjes als hele kleine mensjes opgroeien en steeds zelfstandiger worden én daar zelf heel trots op zijn. De blijdschap van mijn zoontje toen hij voor het eerst om kon rollen, mijn dochter die vol trots haar zelfgemaakte knutselwerkje komt laten zien. Oké, het allermooiste vind ik de interactie tussen mijn kinderen, hoe ze elkaar opzoeken en de liefde voor elkaar die er al vanaf het eerste moment is. De foto in dit artikel is daar een prachtig voorbeeld van. Ik smelt ook elke avond als ik Luke op bed leg. Ize wil hem dan altijd nog een kusje geven, na de kus volgt er een ”hou fan jou Luke”.

De liefde die je geeft aan je kinderen en de kinderliefde die je weer terug krijgt, het is prachtig. Instagram staat vol van mooie foto’s van kinderen die zo lief tegen papa of mama in slaap gevallen zijn. Ik heb alleen nog geen foto gezien van kindjes achter het behang, jij? (dit is de knipoog dan hè)

”ik-kan-ze-wel-achter-het-behang-plakken”

Een opsomming van enkele zware momenten uit mijn moederschap (waarvan sommige achteraf best grappig zijn).

hoe mooi het ook is dat kinderen zelfstandig worden, maar als je de deur uit moet en ze willen zelf de schoenen en jas aan doen (wat niet lukt), zucht. Dat je na 15 minuten helpt en dat uitmondt in een flinke driftbui.
in de supermarkt of winkel krijgen ze niet de snoepjes of speelgoedjes die ze zo graag willen hebben. Thuis hebben ze immers helemaal geen speelgoed. De kleine krijst op de grond waarbij een voorbijganger je raar aankijkt en tegen je kindje zegt ”mag je het niet hebben?!”
je peuter wil niet meer verder lopen en je baby huilt in de kinderwagen (moe). Je wilt naar huis om de kleinste in bed te leggen maar de peuter gooit haar kont tegen de krib. Na herhaaldelijk waarschuwen zat er maar één oplossing op. De laatste 400 meter lopen met een gillende peuter onder je arm. Het erge? Het oudere echtpaar wat we onderweg tegenkwamen vroegen of mijn actie wel normaal was.
hoe moe ze ook zijn, een peuter gaat liever niet slapen. Zeker niet als oma nog op de bank zit. Een keer pakte ik haar bij de hand en liepen we richting de trap. Snikkend kwam er nog een ”Oma, HELP!” uit.
het eten, overal: de grond, de tafel en de muur. Herkenbaar?

Door deze momenten voel ik me geen slechte moeder, ze horen erbij. Ook ik krijg wel eens een grote mond terug of zitten ze zichzelf zo in de weg dat ze lastig zijn. Een krijsende peuter zoekt de grenzen op en het is aan mij als ouder om die grens te bewaken. Wanneer ze zichzelf in de weg zitten laat ik het soms ook wel zo, ik heb ook wel eens een mindere dag. Het leuke is dat ik zelf ook nog een herinnering van vroeger heb, ik weet zeker dat mijn moeder mij toen ook wel achter het behang wilde plakken.

We stonden bij de bakker, ik was een jaar of vier denk ik. Bij de bakker hadden ze ook een hele vitrine met snoepjes en chocolaatjes. Die wilde ik wel. Ik vroeg het (denk ik) lief aan mijn moeder of ik een snoepje mocht. Dat was niet het geval. Mijn kinderwereld stortte in en zette het op het krijsen. Stampen met handen en voeten, liggend op de grond. De hoop was er, nu mocht het misschien wel. Helaas: mijn moeder rekende het brood af en liep de winkel uit zonder me aan te kijken. Wat ik toen niet wist was dat ze mij nog via de winkelruit zag liggen. Mijn bui was snel over, ik wilde met mama mee naar huis.

De les die ik van mijn moeder leerde? Vooral geen aandacht aan besteden. Dat is ook de tip die ik elke mama mee wil geven. Dat wil niet zeggen dat het daarna niet meer gebeurd, maar naar mijn idee wordt het wel makkelijker omdat je de strijd niet aan gaat.

Het echte moederschap dus..

Met vallen en opstaan, met vooral heel veel mooie momenten. Het hebben van een gezin, het geluk en de rijkdom, is in mijn ogen het mooiste wat er is. Die gedachten houd ik vast als er zich een ”ik-kan-ze-wel-achter-het-behang-plakken” gevoel voor doet. Zoals een peuter die het op het krijsen zet midden in een winkel omdat ze het snoepje of speelgoedje niet van mama mag hebben. Wanneer had jij voor het laatst dat gevoel en wat deed kindje toen? Laat het me weten bij de reacties hieronder, op Facebook of Instagram. Je mag ook altijd contact met mij zoeken via de contactpagina.

Liefs Francis

100