Gastblogger Geraldine: woont en werkt op een binnenvaartschip

Mamazetkoers is een platform die handvatten biedt zodat elke moeder zichzelf durft te zijn. Ik vind het daarom belangrijk om naast mijn eigen verhaal, ook dat verhaal van andere moeders te delen. We zijn immers allemaal verschillend en er is geen goed of fout. Gastblogger mama Geraldine trapt deze nieuwe rubriek af met haar verhaal. Gastblogger Geraldine werk en woont namelijk met haar gezin op een binnenvaarschip! Benieuwd hoe zij het moederschap ervaart? Neem een kijkje in haar leven van gastblogger Geraldine en lees mee.

Het moederschap van gastblogger Geraldine

Fijn om als gastblogger een artikel te mogen schrijven over moeder zijn. Ik ben al eerder gastblogger voor een website geweest en vind dit erg leuk om te doen. Wat is het mooi als je een kindje mag krijgen! Het is niet vanzelfsprekend voor iedereen en daar ben ik me heel goed van bewust. Ik moet eerlijk zeggen dat het moeder zijn me veel makkelijker leek toen ik zwanger was van de eerste.

Als ik terugkijk op het moeder zijn van Rosita, onze oudste dochter. Dan was dat een heerlijke tijd! Ondanks mijn postnatale depressie kon ik echt genieten van alle tijd met haar, bijna alles in ons gezin draaide om haar. Ik had geen verplichtingen overdag behalve het huishouden en de administratie, dus ik kon haar ook alle aandacht geven. Mijn man en ik werkten als z-schippers aan boord van een 110 meter lang en 11.40 meter breed schip met twee matrozen aan boord. Rosita was een rustige makkelijke baby en daardoor wilden we graag nog een kindje.

Een twee kindje en een tegenslag

Zodra ik zwanger was van Cristovao begon ik met spugen, ik heb letterlijk gespuugd tot mijn slijmprop kwam. In combinatie met de zorg voor een 1-jarig meisje was dat stiekem best zwaar. Ik huilde veel omdat het spugen echt zeer deed, was verdrietig en down. Rosita heeft daardoor minder mijn positieve aandacht gekregen dan ik had gewild achteraf. Vrijwel onverwachts kregen we een telefoontje met slecht nieuws: we moesten verhuizen. Het schip waarop wij werkten was verkocht, en eigenlijk zouden we er in mijn uitgerekende maand eruit moeten. Ik zag mezelf al gaan met ons gezin: we hadden geen huis, geen schip, niks! Uiteindelijk hadden we besloten een eigen schip te willen kopen, we zijn dan ook op een schip gaan kijken zo’n 2 weken na mijn bevalling. Dat was het, we waren verkocht! Dit schip willen we kopen, en dat is ook gebeurd. Moet je voorstellen, je hebt een kindje van net een maand oud en daar sta je te verhuizen naar een tijdelijk schip. Het was best afzien en echt genieten konden we niet, maar ach het was maar een paar maandjes.

Verhuizen én handen uit de mouwen steken

Het werd april: onze verhuismaand. Het schip waar we tijdelijk op zaten was ook verkocht! We hebben daarom noodgedwongen zo’n 3 weken aan wal gewoond en alles voorbereid voor de verhuizing! We hadden er zo’n zin in, ons eigen schip. Een schip van 80 meter lang en 8.20 meter breed, een stuk kleiner maar meer ruimte hebben we met z’n viertjes ook helemaal niet nodig.

Echter moest ik nu wel m’n handjes uit de mouwen steken, want we gingen het helemaal samen doen. Dus geen matrozen meer aan boord, maar zelf de touwen vastmaken en schoonmaken enzovoort. Oohh wat had ik er zin in! Maar het hield wel in dat ik én voor de kinderen moest zorgen én ook buiten moest werken. Ik had het een klein beetje onderschat, want zeg nou zelf: het klinkt toch harstikke leuk en makkelijk? Het was zo rot en lastig als je net naar buiten moet voor een sluis, maar je kinderen zijn aan het huilen. Ik probeer het natuurlijk wel zo te plannen dat Cristovao net gedronken had voordat ik een sluis had of naar buiten moest.. Maar toch lukt het niet altijd om dat voor elkaar te krijgen. En soms, soms lag de was stapels hoog. Of moesten we uit de wasmand leven, kookte ik voor de drie dagen en kon je niet door de woonkamer lopen vanwege het speelgoed en de rommel.

Verborgen reflux

Cristovao huilde helaas veel, vanaf een week of 3 al. En dan vooral ‘s nachts in verband met zijn verborgen reflux waar we later pas achter kwamen. Wat heb ik veel nachten met hem op mijn arm rondgelopen om hem te troosten, met tranen over m’n wangen omdat ik niet wist wat hij had. Dit kon echt niet langer zo, dus we zijn naar de arts gegaan die bevestigde dat hij verborgen reflux had. Eindelijk wisten we waarom hij zo huilde en hielden we hem op een andere manier vast om te troosten! Het was hard werken, de zorg voor de kinderen in combinatie met het huishouden en werken op het schip. Rosita was net twee dus die zei alleen maar.. NEE!

Hoe gaat het nu?

Ik kwam er rond 12 weken achter dat ik weer zwanger was en had voor het eerst geen hg-zwangerschap dus we werkten samen door op ons schip. Natuurlijk was ik wel moe, maar omdat Rosita en Cristovao in de middag nog sliepen kon ik het ook af en toe. We besloten om voor 2020 een matroos in dienst te nemen, de kinderen zijn ook heel belangrijk dus willen we ervoor zorgen dat ik om de drie weken alle tijd heb voor de kinderen. De andere drie weken werk ik wel mee aan boord, dan heb ik ook tijd voor de kinderen maar dan iets minder.

Inmiddels is Luciano zo’n 9 maanden oud en is heerlijk aanwezig, speelt veel met z’n broer Cristovao die zich echt grote broer voelt. Nu zit Rosita in een vreselijk lastige fase. De peuterpubertijd heet dat toch? Ik denk dat het voor veel moeders herkenbaar is dat je soms echt wanhopig bent hoe je met je kind om moet gaan. Maar als ik naar mijn kinderen kijk, dan ben ik zo gezegend met onze drie kindjes en ons leven!

Gastblogger Geraldine

Tot slot..

Dank je wel gastblogger Geraldine voor het delen van jouw eerlijke en mooie verhaal! Wil jij ook graag je verhaal delen op mamazetkoers als gastblogger? Stuur me dan een mailtje op Francis@mamazetkoers.nl (onderwerp: gastblogger) of laat een berichtje achter via de contactpagina. Elke maand zal er een artikel van een gastblogger op deze website verschijnen, misschien wel die van jou!

Liefs Francis

Vergeet je niet in te schrijven voor mijn nieuwsbrief! Dat kan met de button hieronder:

---

---