Ik ben de dag en de tel een beetje kwijt qua weken nu. Ik werk al flinke tijd vanuit huis, al voordat de scholen dicht gingen. Ruim zeven weken denk ik, best gek. Het gaat helaas ook nog wel even duren voordat ik weer op kantoor ben denk ik. Ach, het is zoals het is, al is het niet altijd even gemakkelijk. In dit persoonlijke artikel praat ik je bij over hoe het nu gaat in deze Coronatijd. Lees je mee?

Hoe gaat het nu?

Het is een vreemde tijd, waarbij werk en privé enorm door elkaar heen lopen. Ik werk 4 dagen vanuit huis, maar ben die dagen niet alleen. De school van Ize is dicht, net zoals de peuterspeelzaal van Luke en de gastouder biedt alleen nog noodopvang (gelukkig). De kinderen zijn dus veel thuis, meer dan normaal. Naast mama, ben ik ook nog werknemer, vrouw van, de juf, entertain ik de kids, geef ik (soort van) gymlessen en draai ik het huishouden. O-ja, en wanneer er tijd over is ben ik ook nog mezelf 😉 . Ik doe de dingen wanneer het kan. Zo heb ik de badkamer weleens gepoetst laat in de avonduren en als het werken echt niet ging met de kinderen overdag: was ik ook later op de avond of in het weekend nog achter mijn laptop te vinden. Een enorm verschil met wanneer ik ‘gewoon’ op kantoor ben.

Het is dus elke dag passen en meten. Ik ben een enorme planner en iemand die graag vasthoudt aan ritme en regelmaat, toch ben ik trots op het feit dat ik dat vanaf dag 1 heb losgelaten. Het is allemaal al moeilijk en lastig genoeg, ook voor de kinderen. Het ‘moeten’ heb ik dan ook direct losgelaten, naar mijn gevoel geluisterd en naar de stemming van de kinderen gekeken. Natuurlijk is het belangrijk dat we werken aan school, maar het moment waarop je dat doet niet. Nu weet ik dat dit niet voor iedereen werkt en voor iedereen anders is maar hier werkte het. Het gaf de kinderen veel rust en een keuze. Gelukkig koos onze nu al grote meid, er juist uit zichzelf vaak voor om werken aan school.

Maar dit alles zegt natuurlijk niets over hoe het echt gaat, en hoe ik me daarbij voel. We zijn gezond, de kinderen doen het goed en mijn man en ik vinden onze draai. Het gaat dus goed en mogen dan ook zeker niet klagen. Natuurlijk zijn er ook zware momenten. Zoals wanneer de kinderen moe zijn en totaal niet meer weten waar ze het zoeken moeten. Of wanneer mijn oudste vraagt wanneer alles weer normaal wordt. Leg het maar eens uit, maar het gaat goed. Gelukkig. En klagen? Dat doen we soms allemaal gewoon even. Niets menselijk is ons vreemd en heel eerlijk? Het helpt soms ook wel een beetje.

Wat ik persoonlijk erg lastig vind is dat werk, school, privé en het huishouden allemaal door elkaar heen lopen. Daar komt nog eens bij dat ik nu veel minder tijd voor mezelf heb dan hiervoor. Dat is even wennen en schakelen. Ik heb voor mezelf nog wel even tijd nodig gehad om ui te vinden waar en hoe ik mijn rust vind. En nog belangrijker: leren goed aangeven aan te geven wanneer ik dat dan nodig heb en daarin realistisch te zijn. Die modus heb ik gelukkig gevonden en dat voelt goed. Ik word enorm rustig van het verzorgen van mijn plantjes, het kijken naar een serie en natuurlijk wandelen. Heerlijk! Ik ben er ook achter gekomen dat ikzelf ook degene ben die de lat zo hoog legt. Het huis hoeft toch niet áltijd schoon en opgeruimd te zijn? Tevens: er komt toch niemand op bezoek, dus wie ziet het. Ik probeer in deze tijd ook zoveel mogelijk te genieten en te doen wat goed voelt. We kunnen allemaal immers niet meer doen dan ons best.

Dit sleutelwoord, of tip, wil ik dan ook aan jullie meegeven: geniet! Ondanks dat het ook pittig is, geniet ik enorm van de kindjes om me heen en de fijne tijd die we hebben samen. Ze spelen heerlijk, alleen maar ook samen. De kleinste doet gewoon lekker met zijn grote zus mee. Zo zijn ze om en om ziek en spelen ze samen pakjesavond. De fantasie is eindeloos en het is heerlijk om hier bewust naar te kijken én mee te maken. De kleinste krijgt steeds meer praatjes en wordt zelfstandiger, gisteren vertelde hij dat hij een groot bed wil. Dat doen we nog even niet maar je snapt wat ik bedoel. Er komt een tijd dat de kindjes ons veel minder nodig hebben, daarom geniet ik nu extra van de knuffels en de hulp die ze vragen.

Ook ben ik enorm trots. Beide kindjes geven steeds meer aan wat ze willen en nodig hebben. Zo fiets Ize ondertussen zonder zijwieltjes en kan ze kloklezen. Luke krijgt steeds meer interesse in het potje. Zelfs zo veel dat ondertussen ook zijn dinosaurussen ‘op het potje moeten’. Onder luid applaus haalt hij ze er weer vanaf. Prachtig. Dat had ik anders misschien toch gemist of minder mee gekregen. Ik ben me veel bewuster van het nu. Wanneer dit alles achter de rug is hoop ik dat dat blijft.

Tot slot..

Deze week heb ik vakantie, even geen juf en niet werken. Hier ben ik enorm aan toe, merk dat ik toch soms gestrester ben dan wat ik zou willen. Als iedereen dan thuis is, is het lontje wat korter en reageer ik niet zoals ik zou willen. De aankomende week is er de volledige aandacht voor mijn gezin, dat verdienen ze. Net als ik trouwens! Want wat me ook duidelijk is geworden dat deze mama haar kinderen steeds meer los moet laten, maar hierover in een andere blog meer.

Hoe is deze Coronatijd voor jou? Laat het me weten door hieronder een reactie achter te laten, op Facebook of Instagram. Je mag ook altijd contact met mij zoeken via de contactpagina.

Liefs Francis

Neem ook eens een kijkje bij mijn andere persoonlijke artikelen.

Nieuwsbrief100
Facebook252
Instagram1k
Pinterest20
Pinterest
fb-share-icon
LinkedIn1k
LinkedIn
Share