Elke maand verschijnt er op Mamazetkoers een artikel van Astrid, vandaag vertelt ze meer over een moeilijke periode. Namelijk over haar miskraam en haar sterrenkindje. Astrid is 32 jaar, getrouwd met Paul en samen hebben ze 3 kindjes: Yenthe (6), Thijs (4,5) en Foof (1,5), en helaas zijn ze ook ouders van een sterrenkindje. Benieuwd naar haar eerlijke en oprechte verhaal over haar miskraam en haar sterrenkindje? Lees dan snel verder.
Sterrenkindje, een woord die de Van Dale omschrijft als een ‘overleden kindje dat nu als een ster aan de hemel staat’
Mama Astrid over haar miskraam en haar sterrenkindje
Ik weet het nog heel goed, onze wens voor een derde kindje! Om zwanger te worden van Yenthe, ons eerste kindje, hadden we Clomid gebruikt. Terwijl we van Thijs 7 maanden na de geboorte van Yenthe alweer zwanger waren. Paul en ik hadden toen tegen elkaar gezegd: ”we zien wel, als het komt dan komt het maar dan kunnen we in ieder geval meteen het traject weer in als we daar weer aan toe zijn, want we hebben alweer zolang geprobeerd zonder resultaat.” Maar goed na 7 maanden was het al raak. Sowieso blij!
Yenthe is geboren in Februari 2015 en Thijs in Juli 2016. Toen we met oud en nieuw 2017/2018 het nieuwe jaar inluiden zeiden we tegen elkaar we gaan er nog 1 keer voor! En verrassend genoeg was het snel raak. Ik denk ergens eind februari. Dolblij waren we. Niet misselijk, weinig last.
De eerste echo
De eerste echo, we zagen een prachtig klein kindje mét al een kloppend hartje, dit was rond de 6 weken. Daarop volgde een tweede echo met 9 weken, ons kindje was goed gegroeid en had prima hartje. Dolgelukkig gingen we ons voorbereiden op hoe we het bekend gingen maken.
Ik ben altijd voor om het pas rond de 12 weken bekend te maken en zo ook deze 3e keer. We hadden op een dinsdag een echo en op woensdag zouden we op vakantie gaan. Lekker een weekje genieten op Rhodos met zijn viertjes. We hadden ons voorgenomen om het goede nieuws vóór we gingen het met onze gezinnen te delen. Dus voordat we naar de 3e echo gingen hadden we Yenthe en Thijs mooi omgekleed met een shirtje. Yenthe met de tekst: Oldest, Thijs met de tekst: Youngest doorgehaald en Middle eronder. We hadden er naar uit gekeken om te zien hoelang het duurt voor iemand de tekst doorhad.
De afspraak van de 3e echo
De verloskundige vond het prachtig, de shirtjes van de kinderen. Zoals altijd zeiden ze: zullen we maar snel even gaan kijken? Natuurlijk! Zeiden we. Ik ging liggen op de tafel en Paul stond bij het scherm om mee te kijken. Yenthe en Thijs speelden lekker aan de kindertafel.
Ze zet de echoscoop om mijn buik en begint te zoeken. En nog meer te zoeken. En ik? Ik zie alleen maar onze mooie baby op het scherm verschijnen, maar omdat ze zo bleef zoeken merkte ik dat het niet pluis was. Ze haalt de echoscoop van mijn buik en legt haar hand op mijn schouder. “Het spijt me” hoor ik haar zeggen.
Een missed abortion
Eerst ben je verward, en dan komen de emoties en wil je het liefst weg, wakker worden uit deze nare droom. Maar het was geen nare droom, het was een missed abortion.
De volgende ochtend moesten we ons melden in het ziekenhuis omdat we op vakantie gingen. Ook daar kwam dezelfde uitslag.
En keihard komt dan binnen dat je 2 keuzes hebt die je “even snel” mag maken. Curettage of tabletjes om het op te wekken. Ik koos voor de tabletjes, maar zei ze pas na de vakantie te gebruiken. Dat vonden de artsen zo raar. Dat ik op vakantie ging eerst. We hadden ernaar uitgekeken en we zouden die dag al gaan. Alles al ingepakt en de kindjes dolenthousiast. Dat gingen we niet verpesten.
Afscheid nemen van ons sterrenkindje
Weet je, die vakantie was een soort afscheid. Je draagt je kindje nog mee zonder dat hij/zij leeft. Het ene moment overviel de emotie dat je een dood kindje in je buik hebt, het andere moment voelde het nog vertrouwd om hem/haar nog bij te hebben. Soort van onwerkelijk gevoel. Bij terugkomst moesten we er echt een einde aan maken. De tabletjes deden haar werk en de foetus kwam los. Véél buikpijn en bloed verder is hij/zij ergens in dat geweld in de wc beland en is ze zo verdwenen. Alsof hij/zij er nooit was.
Dit vind ik het lastigste
Wat ik het meest lastig vind is dat ik niet weet of de baby een jongen of een meisje was. Dat hij/zij altijd de “baby” blijft. En dat na een maand niemand meer aan “de baby” denkt omdat deze maar 12 weken in mijn buik zat.
Maar voor mij ben je er nog heel vaak. Ik denk heel vaak aan “de baby”, ons sterrenkindje. Soms huil ik gewoon een avondje en dan kan ik weer een tijdje vooruit. En ja, de komst van Foof heeft het gemis zeker verlicht, maar niet laten verdwijnen. Ik heb 4 kindjes, maar 3 om te verzorgen.
Doorbreek de taboe, en praat erover. Miskraam is geen schande. Het is heftig en emotioneel. Tegenwoordig ben ik er meer open over en durf ik te zeggen dat ik een kindje verloren heb.
Liefs Astrid, kom je me ook volgen op Instagram?
Tot slot..
Lieve Astrid, dank je wel voor je ingrijpende en oprechte verhaal. Ik vind het onwijs sterk en knap dat je hierover hebt geschreven en hoop dat je andere moeders die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben op deze manier kan steunen. Zoals jezelf zegt: een miskraam is geen schande. Praat erover.
We kijken uit naar je volgende artikel. Wil je contact met Astrid zoeken? Dat kan via haar Instagram pagina maar je mag ook via het contactformulier een (anoniem) berichtje sturen.
Vergeet je niet in te schrijven voor mijn nieuwsbrief! Dat kan met de button hieronder:
100
252
1k
20
1k
Lieve lezer, beste hardwerkende mama,
Mamazetkoers is een platform die handvatten biedt zodat iedere moeder zichzelf durft te zijn.
Laat me je inspireren om ‘gewoon’ je ding te doen, je laten genieten van het moederschap zónder jezelf te verliezen en vooral jezelf durven te zijn!
Ik stel me open voor jou, durf jij de uitdaging aan te gaan en jezelf open te stellen voor de mensen om je heen?
